Je hoeft geen heel gekleurde bril op te zetten om te zien dat het het ons eerste team dit seizoen niet bepaald meezit. De totaal onnodige nederlaag in de vorige ronde tegen De Pion was het voorlopige dieptepunt, maar aan het treurlied genaamd “seizoen 2023/2024” kan de uitwedstrijd tegen het Rotterdamse RSR Ivoren Toren zondermeer als nieuw couplet worden toegevoegd.
De eerste twee tegenvallers waren eigenlijk al voor de wedstrijd te noteren. Jeroen was verhinderd en René, die zich erop had verheugd om eindelijk weer eens met de trein naar een uitwedstrijd te gaan, zag zich gedwongen om toch weer zelf achter het stuur te kruipen omdat de NS niet op één, maar zelfs op twee delen van het traject Souburg – Rotterdam bussen zou inzetten met een reistijd van ruim drie uur als gevolg.
De wedstrijd zelf kenmerkte zich zeer frustrerend door kleine meevallers die direct gevolgd werden door énorme tegenvallers. René was als eerste klaar toen zijn tegenstander koos voor een zetherhaling die hij met geen mogelijkheid kon ontwijken. Dat was een meevallertje omdat hij had gemist dat zijn tegenstander na een lange afwikkeling een heel vervelende damezet had. Deze had gelukkig niet door hoe goed hij intussen stond en koos na een blik op de andere borden voor het halve punt. Heel kort na dit lichtpuntje volgde een flinke domper. Jos was hard op weg zijn tegenstander positioneel volledig zoek te spelen toen hij ineens een tactisch grapje van een halve zet diep miste en zijn loper midden op het bord ineens ingesloten bleek.
Henrik en Roeland speelden min of meer normaal verlopen partijen. Henrik snoepte met zwart in de opening een pionnetje mee in een gambietvariant die hijzelf ook altijd met wit speelt. Het witte initiatief werd keurig geneutraliseerd en de counter was meedogenloos. De partij van Roeland leek op het eerste gezicht wel redelijk te verlopen, maar wie langer naar zijn stelling keek kreeg het gevoel dat er toch iets niet klopte. Materieel was het in evenwicht, de stukken van de tegenstander stonden ook nog niet heel aanvallend opgesteld, maar Roelands stukken stonden een beetje…eh…vreemd. Pogingen om één en ander normaler neer te zetten faalden en uiteindelijk ging hij hartstikke mat.
Tijd voor een meevallertje. Roel speelde tegen iemand die qua leeftijd zijn kleinkind zou kunnen zijn (en ja, Roel is pas 44) en werd lange tijd gewoon weggetikt. Gelukkig hield het jonge talent ook in het eindspel zijn hoge speeltempo vol en lukte het Roel op het nippertje om een gevaarlijke vrijpion onschadelijk te maken en met remise te ontsnappen. Ook nu weer gelijk de domper. Invaller Paul speelde met wit vanaf het begin alles-of-niets schaak. Lang was het niets, maar in de tijdnoodfase was het ineens alles:
Wie naar de stelling kijkt, begrijpt direct dat in deze partij geen moment sprake is geweest van een rustige, positionele opbouw. 22. Ld6+!!, Txd6 23. Txb7+, Td7 24. Da3 mat zou een spectaculair einde van de partij zijn geweest en een mooie beloning voor het gedurfde spel. Paul koos voor het ook nog steeds niet slechte. 22. Le5. Na 22 .., Dg6 deed zich een tweede mogelijkheid tot een briljant slot voor: 23. Txb7!!, Txb7 24. Da3+, Kd7 25. Da4+, Ke7 26. Te8 mat. Ook deze matvariant werd gemist, maar ook dit was op zich geen ramp. Na 23. Lxh8, Lh6 24. Le5, De4 staat wit immers gewoon een toren voor. In het tijdschrift New In Chess stond er een paar maanden geleden een lollig bedoeld artikel “De slechtste zet op het bord”. Bij de Souburgers die Paul hier 25. Tf3?? zagen spelen kon er echter nog geen glimlachje af. Ineens is het zwart die huizenhoog gewonnen staat na 25 .., g4+. Kibitzers dachten even dat 26. Lf4 de boel nog zou redden, maar zowel 26. .., d3 als 26. .., Tc7 laten wit geen enkele hoop.
Robin en Rogier moesten het dan maar doen
Tussenstand dus 4-2 voor RSR Ivoren Toren. Aan Robin en Rogier dus de ondankbare taak om te proberen tenminste nog een matchpuntje uit het vuur te slepen. Robin slaagde glansrijk: ergens in een manoeuvreerpartij won hij een pionnetje en hoewel de partij daarna nog heel lang duurde en het zijn tegenstander duidelijk moeite kostte om op te geven, het punt kwam onze kant op. Het geluk van een pionnetje meer had Rogier niet. Op zich speelde hij een prima partij. Via wat omwegen was hij zowaar eens in een normale opening beland en de partij ging vrijwel tot het eind gelijk op. Helaas betekende de 4-3 achterstand dat remise nul matchpunten zou betekenen, dus Rogier deed in het eindspel nog een poging het evenwicht te verbreken. Dat lukte, maar de balans sloeg de verkeerde kant op, ook al kwam hij op het eind slechts één tempo tekort om alsnog een verdiend halfje te mogen scoren.
SKS1 na vier ronden dus nog steeds met nul matchpunten en intussen in de tussenstand op de laatste plaats. Zuur voor een team dat de laatste jaren steeds bovenin meespeelde. De volgende wedstrijd zal dus zeker gewonnen moeten worden om nog een kans te behouden op een plekje bij de eerste zes.
