verslag: René Tiggelman
Na twee uitgebreide wedstrijdverslagen door Jos doen we het na ronde drie wat rustiger aan en neem ik de pen weer eens ter hand. Daar zijn twee belangrijke redenen voor, die beide te omschrijven zijn als: medelijden. Allereerst medelijden met Ricardo die op de heenweg twee mappen met boekverslagen liet zien die hij nog moest bestuderen en analyseren voor een examen dat hij binnenkort heeft. Een wedstrijdverslag van Jos met verwijzingen naar zowel Griekse mythologie als moderne popcultuur, met een mix van hoge en lage cultuur en het spiegelen van reële aan fictieve personen kan daar echt niet meer bij. We moeten zuinig zijn op deze jongeling in ons team. Maar natuurlijk ook medelijden met Jos zelf die tijdens de treinreis naar Tilburg een lange lijst huishoudelijke taken opsomde die hij nog dit weekend door zijn vrouw moest laten aftekenen.
Afijn met de trein naar De Stukkenjagers in Tilburg dus, zodat de vaste chauffeurs Roeland en René ook eens uitgerust aan een wedstrijd konden beginnen. Hoe goed dit uitpakte leest u verderop in dit verslag.
Jos van der Kaap - Herman Grooten
Als eerste was Jos klaar. In bovenstaande stelling (of één die daar veel op leek) koos hij voor de makkelijkste oplossing: 1. Lxh7+ gevolgd door eeuwig schaak. Flauw, ongeïnspireerd of ronduit lui zouden van toepassing zijn als we niet door zijn eerder genoemde litanie wisten dat hij wel krachten móest sparen omdat hem nog een zware zondag wachtte.
Ook Louis speelde remise. Lang leek hij de wat betere stelling te hebben, maar uiteindelijk ruilde zijn tegenstander zich zonder al te veel moeite naar een puntendeling.
René Tiggelman - Remco Sprangers
Stukkenjagers kwam op voorsprong doordat ik mijn partij verloor. Volledig passend in de huidige tijdsgeest schuif ik de schuld hiervan uiteraard zo ver mogelijk van mij af, het liefst richting iemand die helemaal niet aanwezig was. In dit geval Henrik Westerweele. Talloze potjes heb ik al tegen Henrik gespeeld waarin in soortgelijke stellingen zijn dame en paarden probeerden mijn koning mat te zetten. Nooit maar dan ook echt nooit met enig resultaat. Dankzij hem heb ik elk gevoel voor gevaar verloren! Uiteraard dacht ik hier na over 1. h4!, … waarmee de zwarte koningsaanval flink afgeremd wordt (en wit ook gewoon beter staat), maar mijn zogenaamde intuïtie voelde dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Bovendien, zo dacht ik, zou ik met een zwarte dame op h3 altijd nog wendingen als Pg5 of zelfs eerst Dxf7+ en dan Pg5+ hebben. Helaas stond er na 1. Lxe7??, Pxf3+ 2. exf3, Dxh2+ geen dame op h3 maar op h2. Na 3. Kf1, Pe5 (tot zover had ik het nog wel gezien) bleek 4. Pg5 niet het wondermiddel te zijn waarop ik had gerekend. 4. .., h6 5. f4, hxg5 6. fxe5, Lh3! 7. Lxh3 (schaamteloze bekentenis: ik heb hier nog zeker een minuut zitten rekenen aan 7. Dd5 voordat ik …, Dh1+ zag), Dxh3+ 8. Kg1, Lxe5 9. Te1, Lxg3 en nog wat zinloos gespartel was het 0-1. Henke, je wordt bedankt!
De andere vaste chauffeur verging het niet veel beter. Roelands Schotse opening ging scheef (flauwe woordspeling speciaal voor Jeroen) en hij moest zijn dame inleveren tegen twee torens. Materieel valt dat inderdaad nog mee, maar omdat hij ook niet meer mocht rokeren bleek het een lastige opgave om zijn stukken te laten samenwerken. In de tijdnoodfase ging het van kwaad tot erger en uiteindelijk leek mat gaan of fors materiaalverlies onvermijdbaar. Roeland vond nog een derde optie: hij gaf direct op.
Arjen van Amerongen - Jeroen Hekhuis
3-1 achter in een wedstrijd die we eigenlijk moesten winnen en al stonden Ricardo, Hans en Robin beter: we hebben zonniger dagen gekend. Temeer omdat het bij Jeroen ook niet helemaal naar wens leek te gaan. De wisselende kansen die aan de diagramstelling vooraf waren gegaan waren echter niets, echt helemaal niets met wat er nog zou volgen. In plaats van simpel 1. Kxb2 of 1. Tce3 met groot voordeel dacht de witspeler voor de schoonheidsprijs te gaan met 1. Txe7??, Txe7 2. d6,…
Arjen van Amerongen - Jeroen Hekhuis
Hier miste Jeroen de meest elegante oplossing: 2. .., Te6 3. d7, Tb8! en de dreiging Te1 mat beslist de partij. 2.., Te1+ 3. Kxb2, a3+ ?? 3. ..,Td1 4. d7, Txc6, 5. Txc6, Txd7 is nog steeds goed voor zwart. 4. Kxa3, Tb1 5. Tc4, .. wit gaat niet mat 5. .., Td1 6. d7, Txc6 7. Txc6, Txd7 8. Txf6, Kg5?? Verandert een gelijke in een verloren stelling. 8. .., Td2 was nodig. Na 9. g3, Tg2 kan wit de g-pion niet dekken. 9. Tf2, g3 10. Tf3?? Verandert een gewonnen stelling weer in een gelijke. 10. Te2, Tf7 11. c4, Tf2 12. Tb2 en de stukken kunnen terug in de doos. 10.., Kg4 11. c4?? En nu staat zwart weer gewonnen!! 11. Td3, Tf7 12. Td4+, Kg5, Td3 maakt makkelijk remise 11. .., Td2 12. Tc3, Txg2 13. c5, Tf2 14. c6, g2 15. c7, Tf8 16. Tc1, Tc8 17. Kb4, Txc7 18. Td1, Tf7 0-1 Einde partij en dat is maar goed ook want mijn vraagtekens waren op. Jeroen wint!
Stikjaloers kan ik zijn op die Hekhuis die keer op keer als meeste gelukkige schaker uit de strijd lijkt te komen. Zo wil ik ook winnen! Voor al het goud in de wereld zou ik daarentegen niet willen ruilen met Robin, ook al scoort hij beter dan ik.
Elias de Reese - Robin Bosters
Ik begrijp echt niet hoe iemand willens en wetens op zo een stelling ingaat. Sterker, ik vond het al heel zwaar om op het bord ernaast te moeten spelen. Voor Robin lijkt het echter aan te voelen als het warme bad waarin hij op zondagochtend op zijn gemak de krant zit te lezen. Klein zetje hier, klein zetje daar en rustig blijven staan. De pion die hij hier meer heeft, had hij in de slotstelling nog steeds. Maar de witspeler kon echt wel meer dan een loper van een paard onderscheiden en hield alles netjes binnen de remisemarges.
Diezelfde remisemarges leken te worden overschreden in de partij van Hans. Na lang en geduldig manoeuvreren had hij niet alleen een pionnetje gewonnen maar ook de loper van zijn tegenstander in moeilijkheden weten te brengen. Die reageerde echter zeer creatief: hij offerde zijn stuk, kreeg een mooie vrijpion en wandelde met zijn koning Hans’ stelling binnen. Geen idee of het helemaal correct was, maar uiteindelijk was het Hans die middels zetherhaling remise moest afdwingen.
Het was Ricardo die ervoor zorgde dat we de wedstrijd niet verloren. Voor zover we zijn speelstijl al kennen na 3 partijen bij SKS: het leek mij een typische Ricardo-partij, gespeeld met rust en geduld. Geen spektakel in de opening, maar zorgvuldig de stukken neerzetten en wachten op de dingen die gaan komen. Klaar om toe te slaan wanneer de tegenstander zijn eerste steekje laat vallen. Dat eerste steekje liet even op zich wachten, maar toen het eindelijk kwam raakte zijn tegenstander de ene na de andere pion kwijt. Ik ken minstens één speler die een voorbeeld aan zijn zorgvuldige manier van spelen zou moeten nemen.
Zo eindigde de wedstrijd dus in een gelijkspel. Alweer. Drie ronden gespeeld, drie gelijke spelen. Alsof we in een aflevering van het tv-programma Dit was het nieuws zitten: “Acht SKS-ers gingen schaken in Tilburg. En hier staat het vier tegen vier”.
