Het eerste team heeft het degradatiespook zo goed als afgewend. In Axel werd op het tweede garnizoen van Landau een even belangrijke, krappe, terechte als noodzakelijke overwinning behaald: 3,5-4,5

Het zat de staartborden dit seizoen nog niet bepaald mee. Corné zag in tijdnoodfases de fraaist opgebouwde kastelen veranderen in rokende ruïnes. Gelukkig ging het deze keer van een leien dakje. In een stelling waarin (nog) niet zo veel aan de hand was, kreeg hij pardoes een stuk cadeau. Niet veel later volgde er nog een stuk en staakte zwart de strijd. Ook Bert heeft wel eens gelukkigere seizoenen gekend. Getroost en vooral gesterkt door het feit dat zelfs de top 10 van de wereld wel eens een volle toren ongedekt laat staan, verweerde hij zich vandaag kranig. Tegenstander Janco Dees had het betere van het spel, maar die wist niet zo goed hoe hij dit in een resultaat moest omzetten. Een remise was een logisch gevolg.

René had intussen tegen een getalenteerde jeugdspeler een voordeeltje te pakken. Even tien minuutjes denken en daarna a-tempo de zwarte koning van de ene hoek naar de andere jagen met mat of groot materiaalverlies als eindresultaat: wederom een puike partij van onze kopman. Henrik Porte schuwde de tactische verwikkelingen niet. Hij liet torens en paarden instaan, die klaarblijkelijk niet geslagen mochten worden. Zodoende bereikte hij een gewonnen stelling. Rijp voor de KNSB-schoonheidsprijs werd er nog gemompeld...echter, de machine haperde, rekenkundig klopte het niet meer en gedesillusioneerd moest Henrik opgeven.

Jeroen had tegen zijn eeuwige jeugdrivaal Peter Kalisvaart na de opening geen problemen. Peter wist in het middenspel echter handig een verzwakte koningsstelling te dreigen, waarop Jeroen besloot (mede vanwege de tijdnood bij Peter) de knuppel in het hoenderhok te gooien. Hierdoor kon Peter met een stukoffer wel eeuwig schaak afdwingen. Maar Peter wilde meer. Hij offerde nog een stuk en kreeg daar een toren en 2 pionnen voor terug. Het eindspel met toren en 5 pionnen tegen 2 lopers en 3 pionnen taxeerde hij echter verkeerd. De zwarte lopers bleken opermachtig en in no-time snelde er een pion naar a1, terwijl de witte toren niet anders kon dan hulpeloos toekijken.

De overgebleven 3 borden waren spannend. Henrik Westerweele had in een hem goed bekende variant van het Frans een kwaliteit geofferd. In ruil daarvoor krijgt zwart ijzersterke centrumpionnen en nauwelijks zwakke plekken. Heel geduldig wist hij naar een eindspel te manoeuvreren, waarin wit de kwaliteit moest teruggeven. Met een fraai stukoffer ruimde hij wits laatste pionnen op, waarna hij zijn eigen armada richting de onderste rij kon dirigeren. Een belangrijke overwinning, want hiermee waren beide matchpunten binnen.

Roeland had een ongelijk lopereindspel met een pion minder (vakkundig verloren) bereikt. De lopers waren niet alleen ongelijk qua kleur, maar ook qua activiteit. Desondanks leek bij nauwkeurig verdedigen de remise binnen handbereik te zijn/blijven. In de partij liet Roeland zich echter in een soort zetdwang foppen, waardoor er niets anders restte dan opgeven. Robin was nog als allerlaatste bezig. Hij bereikte een uitstekende stelling, maar beide spelers raakten in flinke tijdnood. Hierin verloor Robin kinderlijk eenvoudig een toren. Hoewel het eindspel na de tijdnoodfase qua materiaalverhouding nog enigszins in evenwicht was, kon alleen wit nog op winst spelen. En Robin vond noch een pionnetje noch een verdediging.